خبرگزاری دانشجو نوشت: یکی از پدیده هایی که باعث تخریب بنیان های اساسی و زیربنایی جامعه شده و سبب به وجود آمدن افرادی بد سیرت می شود ازدواج های نامشروع است. این پدیده نه تنها باعث ویرانی بنیان خانواده شده بلکه از آن مهم تر گاه باعث به وجود آمدن فرزندانی زنا زاده می شود.

بررسی موضوع زنا و فرزندان نامشروعی که از آن پدیدار می شود دارای جنبه های گوناگون و بسیار پیچیده ای است که یکی از مهمترین آن ها بستر نامساعدی است که از همان ابتدا کودک در آن قرار می گیرد و اثرات جدی مخربی در سیرت وی باقی می گذارد که می تواند بستری برای شقاوت وی در مسیر زندگی فراهم کند.

البته ذکر این نکته بسیار ضروری است که انسان مختار آفریده شده و ولد زنا بودن وی به معنای مجوزی برای انجام معصیت و دور افتادن از مسیر حق نیست. واقعیت ولد زنا بودن نباید بهانه ای برای تاریکی بیشتر در وجود شخص بشود بلکه باید هشداری باشد برای مراقبت بیشتر از نفس و سعی در تربیت موثرتر، تا اثرات این واقعیت شوم کم رنگ تر شود.

امام صادق علیه السّلام فرمود: «همانا شخص زنازاده‏ بکار گماشته شود (و مورد تکلیف قرار گیرد) و اگر کار نیک انجام دهد پاداش نیک بیند و اگر کار بد کند کیفر آن را بیند.»

چنان چه در تاریخ عاشورا رد پای این حقیقت شوم در افراد سپاه عمر بن سعد جلب توجه می کند. در تمام قتله شهیدان کربلا می توان مشخصات و ویژگی های مشترکی یافت که یکی از اسباب شقاوت آنان محسوب می شود.

با نگاهی دقیق تر به گذشته افرادی که در صحنه کربلا جنایات فاجعه بار تری را مرتکب شدند می توان بستر رشد و پرورش ناپاک و آلوده ای را یافت، به عنوان نمونه کسانی که بعد از روز عاشورا بر تن مبارک امام حسین (ع) اسب تاختند؛ چنان چه در زیارت عاشورا مورد لعن قرارگرفته اند، از همین دسته اند.

قاتل امام حسین (ع) زنا زاده بوده است

چنان چه در متون دینی نیز به این حقیقت صریحا پرداخته شده در ترجمه إثبات الوصیة ص 153 حدیثی بدین عنوان ذکر شده است که؛ « آن کسى که متولى قتل یحیى (ع) شد زنا زاده‏ بود و قاتل امام حسین (ع) و قتله دیگر (شهداى کربلا) از اولاد زنا بوده‏اند.»

در لغت عرب هنگامی که فردی را به مادرش منسوب می کنند دلیل بر این است که اولاد زنا است و دارای حسب و نسب پاک و طاهر نیست مثل «ابن مرجانه» که به نام مادرش خوانده می شد و این لکه ننگ در تمام عمر همراه وی بود. همچنین در روز عاشورا بارها و بارها دیده شده که در رجزها اصحاب و خویشان امام حسین (ع) سپاه مقابل را به زنا زادگی گوش زد می کردند و حسب و نسب پاک خویش را یاد آوری می کردند. همان طور که حضرت علی اکبر (ع) در رجز حکیمانه خود در روز عاشورا به این موضوع اشاره کردند.

أنا علیّ بن الحسین بن علی
نحن و بیت اللَّه أولى بالنبیّ‏
واللَّه لا یحکم فینا ابن الدّعی
من على بن حسین بن على هستم، به پروردگار خانه کعبه قسم، که ما به [جانشینى‏] پیامبر از دیگران سزاوارتریم، به خدا قسم، آن زنازاده نخواهد توانست بر ما حکومت کند.

همچنین هنگامی که عبداللَّه بن حسن (ع) در روز عاشورا در مقام دفاع از امام حسین (ع) ضربت شمشیر را به جان خرید تا به عموی بزرگوارش امام حسین (ع) آسیبی نرسد خطاب به قاتل خویش فرمود: «ویلک یا بن الخبیثة أتقتل عمّى»؛ واى بر تو اى فرزند زن ناپاک آیا عمویم را مى‏کشى؟

همچنین امام حسین(ع)در نامه به مردم کوفه، ‏یزید را چنین معرفی کرده اند:«آن زنازاده‏ پسر زنازاده‏ ما را بر سر دو راهى قرار داد مرا بر سر دو راهى میخکوب کرده: شمشیر و ذلت. ما کجا و ذلت کجا؟ نه خدا براى ما زبونى پسندد، نه پیامبرش، نه مؤمنان، و نه دامن هاى پاکى که ما را پرورده.»

تهمت زنازادگی شامل حد می شود

با رجوع به فقه اسلامی می توان فصل گسترده ای به نام قذف در آن یافت. بدین معنا که اگر کسی فرد مقابل را در ناسزاگویی های خود متهم به زنا زادگی بکند بر وی حد شرعی و تازیانه جاری می شود. چنان چه امام صادق علیه السّلام می فرماید: هر انسان بالغى چه مرد و چه زن اگر افترا بندد بر صغیر یا کبیر- چه مرد باشد چه زن، چه مسلمان چه نامسلمان، و چه آزاد باشد چه بنده- باید حدّ تهمت (هشتاد تازیانه) بخورد، و اگر بالغ نبود حدّ تأدیب یعنى تعزیر شود.

با توجه به مقام عصمت امام حسین (ع) و درجه والایی که از علم و حکمت داشته اند می توان دانست که امام نه تنها به آنان نسبت ناروا نداده اند بلکه در مقام بیان یک حقیقت مهم بوده اند. چنان چه به اعتراف هر عقل سلیمی محال است که امام حسین (ع) قصد ناسزا گویی داشته باشند و شان و مقام ایشان و جایگاه امامت که حاکی از عصمت و علم ایشان است دلیلی بر صدق این موضوع است. چنان چه مصداق آیه 3-4 سوره نجم«وَ ما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‏ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحى‏» پیامبر و ائمه معصوم پس از ایشان هستند.

در نتیجه بی شک امام حسین (ع) با توجه به عصمت و ملتزم بودن ایشان به تقوای الهی در صدد بیان مفهوم و واقعیتی مهم بودند. بدین منظور که کسانی که دستشان به خون اهل بیت آلوده شده افرادی زنا زاده هستند.

فرعون، موسی را نکشت؛ چون زنازاده نبود

چنان چه در کتاب علل الشرایع آمده است :«مردى از حضرت صادق علیه السّلام پرسید چه کسى مانع شد که فرعون حضرت موسى را نکشت با اینکه گفت: ذَرُونِی أَقْتُلْ مُوسى؛ مانع نشوید تا بکشم موسى را. سوره غافر آیه 6فرمود: پاکى ذات و فطرت و صحت نسبش (که اولاد زنا نبود) مانعش شد زیرا پیغمبران و اولاد پیغمبران را نمی کشد مگر زنازاده‏.»

امام حسین(ع) در مقام بیان حقیقتی بزرگ

این موضوع می تواند هشداری باشد مبنی بر این که اعمال و رفتار هوس آلود انسان تا به کجا اثرات مخرب خود را باقی می گذارد . همان طور که در طول تاریخ دامنان ناپاک سبب رواج ظلم و پر رنگ تر شدن کژی ها شدند. شاید به نظر نیاید که با ملتزم کردن خویش به یک دستور ساده دینی مبنی بر رعایت حجاب سبب بسیاری از فتنه ها و شعله ور شدن هیجانات گرفته شود تا این شومی پدیدار نشود.

التزام به دستورات ساده دین مبنی بر روابط محرم و نامحرم و احکام نگاه، بستری است که انسان را از سقوط در پرتگاه های هولناک حفظ می کند تا در نتیجه دستان خویش را ناخواسته آلوده به خون های پاک نکنیم.